Współczesne obszary pedagogiki chrześcijańskiej

Tekst podejmuje zagadnienie współczesnych obszarów pedagogiki chrześcijańskiej, wyodrębnianych ze względu na jej tożsamość i specyfikę zakresu. Autorka wychodzi od tożsamości tej subdyscypliny. Poszukuje jej podstaw przede wszystkim w przedmiocie jej badań. Za punkt wyjścia przyjmuje tożsamość pedagogiki jako nauki o wychowaniu oraz specyfikę działania pedagogicznego, jakim jest wychowanie. Koncepcją pomocną w analizie przedmiotu badań pedagogiki chrześcijańskiej jest koncepcja działów pedagogiki S. Kunowskiego (rozróżnienie na pedagogikę praktyczną, normatywną, opisowo-eksperymentalnej i teoretyczną). Specyfika działania pedagogicznego zawiera się, według Autorki, w specyficznym połączeniu jego wymiarów – celowo-racjonalnego i interakcyjno-dialogowego. Pedagogika chrześcijańska może i powinna być uprawiana we wszystkich wyróżnionych przez Kunowskiego zakresach, a także zarówno jako działanie celowo-racjonalne, jak interakcyjno- dialogowe (realizacje postaw). Perspektywa antropologiczno-aksjologiczna pedagogiki chrześcijańskiej wynika z osobowego widzenia człowieka i wartości, i zakłada, że wychowanie chrześcijańskie jest wychowaniem religijnym w- i do religii chrześcijańskiej, budowanym na podstawach wychowania osobowego. Proponowane obszary badań pedagogiki chrześcijańskiej obejmują: wychowanie chrześcijańskie w znaczeniu bezpośrednim (opartym na realizacji określonych bezpośrednio celów wychowania chrześcijańskiego jako wychowania religijnego) i pośrednim (opartym na religii chrześcijańskiej, na realizowaniu przez pedagoga– wychowawcę działań wychowawczych w świadomie przyjmowanej postawie osobowej i chrześcijańskiej). W końcowym fragmencie tekstu Autorka zwraca uwagę na niepokojące sytuacje wychowawczo-edukacyjne i zjawiska społeczno-kulturowe, które mogą negatywnie oddziaływać na wychowanie chrześcijańskie, a tym samym stanowią pilne wyzwanie dla współczesnej pedagogiki chrześcijańskiej.