Zagadnienie cielesności w ujęciu Emmanuela Lévinasa: rozkosz erotyczna i pieszczota

Lévinas opisuje zbliżenie i rozkosz erotyczną jako analogiczne do spotkania człowieka objawiającego się w twarzy Innego. To zbliżenie realizujące się w pieszczocie jest rozkoszą. Rozkosz jest przez Lévinasa traktowana jako podstawowy sposób istnienia człowieka, jako pierwotne doznanie siebie samego, wcześniejsze i odrębne od intencjonalności. Ta myśl filozofa uwyraźnia to, jak bardzo wrażenie zmysłowe jest w istocie ludzkie, a przede wszystkim jak specyficznie ludzka jest zmysłowość erotyki, która jest zmysłowością bliskości z innym człowiekiem, oraz to, jak jest odmienna od wrażeń wywołanych przez jakikolwiek sztuczny impuls. Ta różnica dotyczy całej cielesności człowieka. Ciało ludzkie i jego zmysłowość nie są po prostu materią i impulsami. Takie ujęcie erotyki i cielesności pozwala zobaczyć dwa paradygmaty poznania rzeczywistości i dwie antropologie oraz wskazać możliwość odwołania się do cielesnej, zmysłowej antropologii Lévinasa w teologii moralnej w celu pokazania etycznego wymiaru zbliżenia erotycznego.