Fenomen śmierci w ujęciu Ladislausa Borosa

Właściwa recepcja problemu zawartego w tytule artykułu wymaga najpierw ukazania historycznego tła, w którym nasz autor tworzył swoją hipotezę. Punkt wyjścia tej refleksji stanowi ogólna charakterystyka eschatologii na przełomie XIX i XX w. Stan eschatologii tego okresu jest odzwierciedleniem sytuacji panującej w ogólnej teologii, którą można z powodzeniem nazwać teologią neoscholastyczną. Dominowały w niej takie elementy, jak esencjalizm oraz związana z nim statyczność i urzeczowienie. Następnie przesadne skłonności do spekulacji, połączone z równoczesnym wyizolowaniem z życia poszczególnych traktatów, co powodowało brak żywego związku z praktyką. Oprócz tych wspólnych z teologią ogólną, ujawniły się również cechy właściwe tylko eschatologii, a mianowicie teologiczny futurologizm i skrajna apokaliptyczność. Krytykę tego stanu eschatologii okresu przełomu XIX i XX w. trafnie przedstawił Y. Congar, nazywając eschatologię „fizyką rzeczy ostatecznych” (Fragment tekstu).