Od samoakceptacji do aktywności? Postawy wobec własnej niepełnosprawności a aktywność zawodowa

(...) Książka ta ma być popularno-naukowym (w dobrym sensie tego określenia) przewodnikiem dla osób współpracujących z ludźmi niepełnosprawnymi. Przy czym jest to przewodnik mało typowy, gdyż zajmuje się przełożeniem konkretnych rezultatów badań własnych na praktyczne dyrektywy działania. Poza tym – i to jest jego największą zaletą – uwrażliwia on czytelników na specjalną rolę akceptacji siebie osób niepełnosprawnych, które podejmują się działać na rzecz własnej rehabilitacji. Ten proces uwrażliwienia odbywa się poprzez wyjaśnianie, czym jest autoakceptacja i jaką zasadniczą pełni ona funkcję w regulacji zachowań pro-rehabilitacyjnych. Do realizacji tych celów nie jest potrzebne posługiwanie się pełnym sztafażem procedur naukowych. Autorka pracy potrafiła znakomicie wyważyć tu proporcje, „używając nauki” na tyle na ile było to niezbędne, dbając szczególnie o to, aby nadmierna naukowość tekstu nie uczyniła go mało zrozumiałym i nudnym. (...)

(...)Jeszcze kilka zdań o najważniejszej zalecie książki (...). Znam się trochę na rehabilitacji i dlatego wiem, jak ważną funkcję w procesie skutecznego usprawniania pełni akceptacja siebie i jak istotnym hamulcem jest brak tej akceptacji. Bez akceptacji siebie nie ma adaptacji do nowego położenia życiowego, nie ma także poczucia zadowolenia, nie ma motywacji do zmiany istniejącego stanu rzeczy. Na ten temat można byłoby pisać wiele … ale po co? Wyniki cytowane w książce najlepiej uzasadniają moje przekonanie. Niestety wśród specjalistów jakby zapomniano o tych faktach. Kolejne próby doskonalenia sytuacji życiowej osób niepełnosprawnych koncentrują się na różnych problemach, ale chyba od lat 60. samoakceptacja niepełnosprawnych wyszła z mody. Dobrze się stało, że D. Wiszejko-Wierzbicka przypomina o tej zasadniczej prawidłowości: że nie ma możliwości kierowania rehabilitacją w dobry sposób, jeśli z pola uwagi zniknie kwestia akceptacji własnego kalectwa, i ogólniej własnej osoby. Może pod wpływem wyników badań, ciekawej ich interpretacji, a przede wszystkim wartościowych postulatów adresowanych do różnych grup społecznych tworzących otoczenie osób niepełnosprawnych, samoakceptacja znowu stanie się pojęciem podstawowym dla rehabilitacji.

Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Stanisława Kowalika

Publikacja bezpłatna powstała w ramach projektu finansowanego przez Europejski Fundusz Społeczny i Szkołę Wyższą Psychologii Społecznej w Warszawie nr WUE/0041/IV/05 pt. Psychospołeczne uwarunkowania aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych.

Książka wydana w jednej z trzech serii publikacji prezentujących rezultaty i wyniki badań zespołu naukowców SWPS pod kierunkiem prof. Anny Izabeli Brzezińskiej finansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS). Celem projektu było uzyskanie wiedzy odnośnie do zasobów osób niepełnosprawnych (ON), odkrycie istnienia stereotypów i uprzedzeń wobec ON oraz ukazanie kierunków zmiany nastawienia wobec ON podejmujących aktywne życie zawodowe. Badania były ukierunkowane na wykrycie barier, jakie współcześnie tkwią w mentalności ON, ich rodzin i osób związanych z ich zatrudnianiem.

Książka ukazała się w Serii III: OSOBY Z OGRANICZENIEM SPRAWNOŚCI NA RYNKU PRACY