Autorskie projekty reformy kan. 1086 paragraf 2 (CIC 1917). Zmiana paradygmatu: odwrót od formuł kontraktualistycznych ku ujęciom personalistycznym

Sens i logikę reformy ius matrimoniale wyznaczało od początku prac kodyfikacyjnych programowe łączenie vetera et nova w kościelnej doktrynie małżeńskiej 12. Wynikającą stąd supozycję, że wszelkie zmiany tej doktryny będą następować ewolucyjnie najlepiej dokumentują przedstawiciele pierwszej – bynajmniej nie wiodącej – kierunkowej koncepcji małżeństwa kanonicznego. Jeśli dziś, z perspektywy czasu, nietrudno stwierdzić, że w ich podejściu epistemologiczno-metodologicznym akcent leżał zdecydowanie po stronie wymienionych „starych parametrów” (vetera), to tym łatwiej zrozumieć, dlaczego do wymienionej idei małżeństwa dobrze pasuje określenie: stanowisko „tradycyjne zmodyfikowane”. [fragm. tekstu]