Chodzenie to nie jest sport : kilka spostrzeżeń o grze (niekoniecznie w piłkę)

W szóstym rozdziale II Księgi swego opus magnum Tomasz à Kempis zapisuje sąd wiele mówiący o powadze chodzenia. Zdanie kończące ów rozdział brzmi – Ambulare cum Deo intus, nec aliqua affectione teneri fortis, status est interni hominis – co dawny przekład księdza Antoniego Jałowieckiego oddaje jako: „Chodzić z Bogiem wewnątrz, a nie przywiązywać się do rzeczy zewnętrznych, jest to stan wewnętrznego człowieka”. Co może oznaczać „chodzenie z Bogiem”, a może nawet z Bogiem, który mi towarzyszy, wspólnie z Bogiem, zespojonym z Bogiem spojrzeniem, wręcz na boży sposób (wszystko sugeruje mocarny łaciński przyimek cum)? […]