Realia życia codziennego w poetyckich modlitwach polskich oświeconych

W rozprawie podejmuję refleksję nad utrwalonymi w poetyckich modlitwach twórców oświeceniowych miejscami „oswojonymi”, w których człowiekowi towarzyszy myśl o Bogu. Kryterium typologii, jakiej poddaję wiersze zaczerpnięte głównie z przywoływanej już antologii, stanowią zarysowane w lirykach obrazy o charakterze mentalnym i emocjonalnym. Odwołań do realiów życia codziennego, które zostały utrwalone w rozmowach literatów ze Stwórcą, poszukuję w utworach z XVIII i pierwszych dziesięcioleci XIX wieku, między innymi autorstwa: Józefa Baki, Franciszka Karpińskiego, Konstancji Benisławskiej, Elżbiety Glaize, Franciszka Dionizego Kniaźnina, Stanisława Staszica i Franciszka Morawskiego. Szczególnie inspirujące dla obecnych dociekań stały się rozważania Teresy Kostkiewiczowej nad obrazami Boga i językiem tych kreacji w literaturze XVIII stulecia, a także nad zjawiskami, które łączą się z kategorią „codzienności” w poezji tego czasu. Biorąc pod uwagę tematykę podejmowaną przez poetów w lirycznych westchnieniach do Stwórcy, wyróżniłam kilka kręgów obejmujących różne realia życia codziennego ludzi „wieku świateł”, w których odnaleźć można odwołania do: czasu, przyrody, śmierci, pracy, więzi i relacji rodzinnych oraz społecznych.