Komunijna mistyka eklezjalna według Johna D. Zizioulasa

Pojęcie „mistyka” było odnoszone w Kościele pierwotnym do całego Kościoła i wskazywało na doświadczenia wspólne dla wszystkich jego członków, sakramenty i specjalny sposób życia. Mistykiem był każdy członek Kościoła. Kościół nie znał przeciwstawiania urzędu i ducha, instytucji i mistyki. Eklezjologia – łącznie z aspektem instytucjonalnym – nie tylko łączyła się z doświadczeniem mistycznym, lecz służyła także wprowadzeniu w misterium chrześcijaństwa. Dlatego mistyka eklezjalna ma swoją własną charakterystykę i odnosi się do Kościoła jako „Ciała Chrystusa”, sakramentów – zwłaszcza chrztu i Eucharystii, „słowa” w relacji do sakramentu, pełnienia urzędu kościelnego oraz praktykowania ascezy i życia monastycznego. Mistyka komunii wymaga jednak od chrześcijan nie tylko właściwej refleksji teologicznej, lecz przede wszystkim życia wspólnotowego i poszukiwania świętości osobistej, która ma służyć całemu Kościołowi.

The concept of “mysticism” was referred to the entire Church in the primitive Church, pointing to experiences shared by all its members, the sacraments, the liturgy and a special way of life. Every member of the Church was a mysticist. The Church did not know the opposition between office and spirit, institution and mysticism. Ecclesiology—including the institutional aspect—was not only connected with mystical experience, but also served to introduce in the mystery of Christianity. That is why ecclesial mysticism has its own characteristics and refers to the Church as the “Body of Christ,” the sacraments—especially baptism and the Eucharist, the “word” in relation to the sacrament, the exercise of the Church office and the practice of asceticism and monastic life. The mysticism of communion, however, requires from Christians not only proper theological reflection, but above all communal life and the search for personal holiness, which is to serve to the entire Church.