Solidarność energetyczna jako ogólna zasada prawa Unii Europejskiej

Wyrokiem z dnia 15 lipca 2021 r. w sprawie C-848/19 P Trybunał Sprawiedliwości (wielka izba) utrzymał w mocy wyrok Sądu Unii Europejskiej (powiększonego składu pierwszej izby) z dnia 10 września 2019 r. w sprawie T-883/16 dotyczący zmiany reżimu regulacyjnego gazociągu OPAL. Orzeczenie zapadło w sprawie z odwołania Republiki Federalnej Niemiec od wyroku, uwzględniającego w całości skargę Rzeczpospolitej Polskiej o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z 2016 r. C(2016)6950 zatwierdzającej – w zasadniczej części – krajowy akt stosowania prawa (niem. Vergleichsvertrag, dosł. umowę ugody) sporządzony z udziałem niemieckiej Federalnej Agencji Sieciowej (niem. Bundesnetzagentur). Tym samym przesądzono, że solidarność energetyczna stanowi zasadę prawną, zaskarżalną, będącą wzorcem kontroli sądowej, podstawą skutecznych zarzutów procesowych. Potencjalnie może być ona źródłem ograniczeń autonomii proceduralnej (autonomii środków) na szczeblu krajowym, a swoim znaczeniem objąć nie tylko przejawy działalności regulacyjnej, lecz także inne decyzje w dziedzinie energetyki, w szczególności z zakresu prawa konkurencji oraz monitorowania inwestycji zagranicznych. Treść zasady wymagać będzie doprecyzowania, wyróżnić natomiast należy jej wymiar proceduralny i instytucjonalny (m.in. współpraca organów, odpowiednio szerokie umożliwienie realizacji prawa do bycia wysłuchanym) oraz wymiar materialnoprawny (test przeciwstawnych interesów i zasady rozwiązywania wyłaniających się konfliktów).