Googlism – Man’s New “Religion” in the Digital Age

The aim of this paper is to present the main premises of googlism and to characterize the various ways of understanding it. The paper comprises two main parts: the first part presents the main elements of googlism (the doctrine, moral principles, the cult and the community), which makes it resemble a religion in its conventional meaning. However, it emphasizes that the similarity to a religion is only superficial since one crucial element is missing: the affirmation of a supernatural and personal Absolute and an existential, dynamic and holistic interpersonal relation between It and man. Sacralization and deification of a search engine can hardly be regarded as a constitutive element of a religion. The second part contains characteristics of googlism as a lay religion, with the sacrum reduced to natural aspects as a result of technology sacralization; a digital religion, that is, a technological space which favors the creation of new religious content and practice; the “new spirituality” of the man of the era of a digital revolution; and, finally, a “joke religion,” which is a parody of religious life.

Celem artykułu jest krytyczna prezentacja głównych założeń googlizmu oraz bliższa charakterystyka różnych możliwości jego rozumienia. W związku z tym jest on złożony z dwóch zasadniczych części. W części pierwszej zostały omówione główne elementy googlizmu (doktryna, zasady moralne, kult i społeczność), dzięki którym przypomina on klasycznie rozumianą religię. Podkreślono jednocześnie, że podobieństwo do religii jest jednak pozorne, ponieważ brakuje w nim zasadniczego elementu, którym jest afirmacja istnienia nadnaturalnego i osobowego Absolutu oraz egzystencjalnej, dynamicznej i holistycznej relacji interpersonalnej między Nim i człowiekiem. Sakralizację i deifikację przeglądarki trudno bowiem uznać za konstytutywny element religii. W części drugiej dokonano natomiast charakterystyki googlizmu jako religii świeckiej, w której sacrum zostaje sprowadzone do wymiarów naturalnych w wyniku sakralizacji technologii; religii cyfrowej, czyli przestrzeni technologicznej sprzyjającej tworzeniu nowych treści i praktyk religijnych; „nowej duchowości” człowieka żyjącego w erze rewolucji cyfrowej; czy w końcu „religii żartu” będącej parodią życia religijnego.