Attacks against cultural objects and the concept of victimhood in international criminal law. A critical analysis

This is a critical study of the relation between the concept of victimhood and the war crime of attacking cultural objects. The article consists of four substantive parts devoted to: the concept of victimhood and harm; the conceptual relations between harm and the principle of legal goods; an analysis of attacks against cultural objects as a war crime; and first and foremost to the determination of who the victims of the attacks against cultural objects are (according to the International Criminal Court) and should be. In the opinion of the author, the International Criminal Court should adopt a narrow understanding of the notion of harm. Instead of espousing a complex perspective of victimhood consisting of those whose harm is identifiable (i.e. psychological harm of natural persons) or even quantifiable (i.e. material harm of legal persons), and those who are harmed only indirectly or remotely (i.e. international community), the Court should limit the attribution of harm and – as a result – the determination of the victim status only to the former group of ‘real victims of international crimes’. Otherwise, if the ICC continues this already applied extensive policy, the concept of victim will remain vague and imprecise to the detriment of those who have genuinely suffered harm.

Artykuł stanowi krytyczną analizę relacji zachodzących pomiędzy koncepcją wiktymności (victimhood) a rodzajem zbrodni wojennej polegającym na atakowaniu dóbr kultury. Artykuł składa się z czterech części merytorycznych poświęconych: koncepcji wiktymności i szkody (krzywdy); relacji pomiędzy szkodą (krzywdą) a koncepcją dobra prawnego; analizie normatywnej ataków przeciwko dobrom kultury jako typu zbrodni wojennej; oraz przede wszystkim określeniu kto jest (de lege lata) oraz kto powinien być (de lege ferenda) kwalifikowany jako ofiara ataków przeciwko dobrom kultury przez Międzynarodowy Trybunał Karny. Zdaniem autora, Międzynarodowy Trybunał Karny powinien przyjąć wąskie rozumienie pojęcia szkody (krzywdy). Zamiast przyjmowania szerokiego rozumienia wiktymności obejmującego tych, których szkoda (krzywda) jest możliwa do zidentyfikowania (np. krzywda psychologiczna osób fizycznych) albo nawet mierzalna (np. szkoda materialna osób prawnych), oraz tych, którzy zostali pokrzywdzenie wyłącznie pośrednio (np. społeczność międzynarodowa), Trybunał powinien ograniczyć przypisywanie szkody (krzywdy), a tym samym przyznawanie statusu ofiary, tylko do pierwszej spośród wskazanych grup, tj. do prawdziwych ofiar zbrodni międzynarodowych. W przeciwnym razie, jeżeli MTK będzie kontynuował tę stosowaną dotychczas ekstensywną strategię, koncepcja ofiary pozostanie nieczytelna i nieprecyzyjna, co będzie działało na szkodę tych, którzy rzeczywiście zostali pokrzywdzeni wskutek popełnienia zbrodni międzynarodowej.