Prezydencja w Unii Europejskiej po reformie lizbońskiej a zasada good governance

Celem artykułu jest przedstawienie procesu kształtowania się i reformowania Prezydencji jako mechanizmu, który funkcjonuje w Unii Europejskiej (UE) w nowej odsłonie po przyjęciu w 2007 roku, a następnie ratyfikowaniu w 2009 roku, Traktatu z Lizbony. Mechanizm ten jest omawiany w kontekście zasady good governance, którą uznaje się i stosuje w UE od lat 90. XX wieku. Aby zrealizować tak określony cel, wykorzystano metodę opisową. Analiza i ocena badanego problemu jest oparta na podstawie materiałów źródłowych poruszających z jednej strony – problematykę Prezydencji w UE, z drugiej – kwestii związanych z zagadnieniami „dobrego rządzenia”. Zmiany, które wprowadził Traktat z Lizbony tworząc ramy instytucjonalne nowej formuły Prezydencji (tzw. formuły hybrydowej), były wynikiem silnej presji politycznej w sprawie przeprowadzenia reform w UE w pierwszej dekadzie XXI wieku. Bezsprzecznie, reforma lizbońska nadała formule Prezydencji w Radzie UE nowy kształt. Niestety, państwa członkowskie decydując się na przyjęcie nowych rozwiązań w takiej postaci nie przewidziały, że efekt końcowy będzie odwrotny do zakładanego, tzn. zamiast uprościć i przyczynić się do stworzenia bardziej przejrzystych relacji międzyinstytucjonalnych, raczej wpłynie na ich jeszcze większą złożoność i skomplikowanie.

The aim of the article is to present the process of formation and reforming the presidency as the mechanism which functions in the European Union (EU) at a new stage after the adoption in 2007, then ratification in 2009, the Treaty of Lisbon. This mechanism is discussed in the context of the good governance principle which has been acknowledged and applied in the EU since the 1990s. To achieve thus defined aim the author used the descriptive method. The analysis and assessment of the problem in question are based on the source materials touching, on the one hand, the issues of presidency in the EU and, on the other hand, the issues related to the good governance problems. The amendments introduced by the Lisbon Treaty setting up the institutional framework of the new formula of the presidency (the so-called hybrid formula) were a result of a strong political pressure on the issue of reforms to be conducted in the EU in the first decade of the 21st century. No doubt, the Lisbon reform has vested the formula of presidency in the EU Council with a new shape. Unfortunately, the member states, while deciding to adopt new solutions in such a form, have not envisaged that the ultimate effect will be opposite to what was intended, i.e. instead of simplifying and contributing to setting up more transparent interinstitutional relations it will rather have affected their greater complexity and complication.