Nasza protegowana, panna de Beauvoir

Niniejszy tekst jest odpowiedzią na artykuł Justyny Wodzik Czy Simone de Beauvoir była samodzielną myślicielką? Dlaczego niektórzy autorzy z takim uporem podnoszą kwestię wpływu, jaki na koncepcje de Beauvoir wywarła myśl Jeana-Paula Sartre’a? Czyż nie sprawiają tym samym, że marginalny i pozbawiony znaczenia problem przeradza się w spór uchodzący za merytorycznie istotny? Pytanie o intelektualną zależność czy niezależność de Beauvoir od Sartre’a powinno, jak się zdaje, zostać poprzedzone refl eksją bardziej zasadniczą, mianowicie nad sensownością wikłania się w tego rodzaju zagadnienia. W tekście przedstawiam trzy argumenty broniące tezy o bezsensowności prowadzenia takiego sporu, przynajmniej w odniesieniu do de Beauvoir. Pierwszym jest zbędność apologii de Beauvoir, pozbawionych teoretycznej wartości; drugim – pomijanie przez niektórych autorów, jak Justyna Wodzik, przemian, jakie zaszły od czasu wydania Drugiej płci; ostatni zaś dotyczy różnicy między pojęciem samodzielności a pojęciem oryginalności, które nierzadko bywają ze sobą utożsamiane.