Nowy język – nowy ogląd świata

W literaturze dotyczącej nauczania języka polskiego jako obcego występuje wiele definicji nauczania języka obcego, drugiego, docelowego i równie wiele definicji/określeń tegoż właśnie nauczanego języka. Nazwa nauczanego języka w przypadku podjętego przez nas zagadnienia ma dość istotne znaczenie. Możemy bowiem sądzić, że przyjęcie opcji: „język, który posiadam jest językiem ojczystym, uczę się języka obcego”, stwarza sytuację: „opanowuję ten język w celach komunikacyjnych, nie muszę się z nim utożsamiać”. Z kolei opcja: „ten język, którego się uczę (drugi, docelowy) traktuję jako ojczysty ze względu na swoje pochodzenie, istniejącą/rodzącą się/rozbudzaną/dojrzewającą tożsamość (czy raczej identyfikację narodową czy etniczną)” – co jest sytuacją dość sporej liczby młodzieży funkcjonującej na emigracji – prowadzi przynajmniej w założeniach, w mniej lub bardziej uświadamianej motywacji do chęci utożsamiania się ze znaczeniami i wartościami niesionymi przez ów przyswajany język.